آبله پوستی نوزادان یک حالت التهابی پوست است که در ناحیه پوشش داده شده توسط پوشک رخ می‌دهد. این حالت معمولاً بدون عارضه و با رعایت چند نکته ساده قابل درمان است. اما گاهی ممکن است باعث عفونت‌های باکتریایی یا قارچی شود که نیاز به مراجعه به پزشک و تجویز دارو دارد.
علائم آبله پوستی نوزادان شامل قرمز شدن، تورم، حساسیت، خشک شدن، ترک خوردگی یا بثور زدن پوست در ناحیه پوشک هستند. این علائم ممکن است در کشاله‌ران، باسن، تناسلی یا شکم نوزاد ظاهر شوند. نوزاد ممکن است به دلیل خارش یا درد پوست، بی‌قرار یا گریان شود.
علت آبله پوستی نوزادان معمولاً رطوبت، فشار، اصطکاک یا تحریک شیمیایی است. وقتی پوشک کثیف بر روی پوست نوزاد باقی بماند، ممکن است باعث رطوبت و فشار بر روی پوست شود که منجر به التهاب می‌شود. همچنین اگر پوشک بسیار س str tight باشد یا اگر لباس نوزاد اصطکاک زیاد با پوست داشته باشد، ممکن است باعث آسیب به پوست شود. علاوه بر این، اگر نوزاد از محصولات حاوی عطر، الکل، صابون یا کرم‌های نامناسب استفاده کند، ممکن است باعث تحریک شیمیایی پوست شود.
برای پیشگیری و درمان آبله پوستی نوزادان، باید به چند نکته توجه داشت. اول این که باید پوشک نوزاد را به صورت منظم و هر بار که کثیف شود، عوض کرد. دوم این که باید پوست ناحیه پوشک را با آب ولرم و بدون صابون شست و خشک کرد. سپس کرم‌های حاوی زینک اکسید یا وازلین را به صورت لایه نازک روی پوست زده و پوشک را به صورت مناسب ببندید. سعی کنید پوشک خیلی ت str tight ya loose نباشد. همچنین می‌توانید به نوزاد فرصت بدهید که بدون پوشک باشد تا پوستش تهویه شود. اگر نوزاد شیر مادر می‌خورد، می‌توانید شیر خود را روی پوست آبله زده و خشک کنید. این کار باعث تسکین التهاب و ترمیم پوست می‌شود.
اگر آبله پوستی نوزادان بعد از چند روز بهبود نیابد یا علائمی مانند تب، ترشح چرک، بوی بد، بثورات پر مایع یا خونریزی داشته باشد، باید به پزشک مراجعه کنید. این علائم ممکن است نشان دهنده عفونت باکتریایی یا قارچی باشد که نیاز به درمان با آنتی‌بیوتیک یا ضد قارچ دارد.
یک نوع التهاب عروق است که معمولا در کودکان زیر پنج سال رخ می‌دهد و می‌تواند باعث آسیب به قلب و سایر اعضای بدن شود. این بیماری نامش را از دکتر تومیساکو کاواساکی، پزشک ژاپنی که در سال ???? اولین مورد آن را گزارش کرد، گرفته است. علت این بیماری هنوز مشخص نیست و فقط بر اساس علائم بالینی تشخیص داده می‌شود. اگر درمان مناسب صورت نگیرد، ممکن است باعث عوارض جدی و حتی مرگ کودک شود.
بیماری کاواساکی سه مرحله دارد: مرحله حاد، مرحله تحت حاد و مرحله بازتاب. در مرحله حاد، کودک دچار تب شدید و پایدار، التهاب چشم‌ها، لب‌های خشک و ترک‌خورده، زبان توت‌فرنگی، پوسته‌پوسته شدن دست و پا، بثورات پوستی و تورم غدد لنفاوی گردن می‌شود. این علائم معمولا به آنتی‌بیوتیک جواب نمی‌دهند و تا ?? روز هم ممکن است ادامه داشته باشند. در مرحله تحت حاد، تب فروکش می‌کند اما کودک هنوز بی‌قرار و دردمند است. در این مرحله، علائم دستگاه گوارش، دستگاه قلب و عروق، دستگاه ادرار و سایر سامانه‌های بدن ظاهر می‌شوند. در مرحله بازتاب، علائم به تدریج کاهش پیدا می‌کنند و کودک بهبود می‌ابد.
تشخیص بیماری کاواساکی بر اساس رعایت شش علامت اصلی است: تب بالاتر از ??-?? درجه سانتیگراد به مدت پنج روز یا بیشتر، التهاب چشم‌های هر دو طرف (بدون خروج چرک)، تغییرات پوست دست و پا (قرمز شدن، پوست پوست شدن)، تغییرات لب و دهان (خشک شدن، تورم، ترک خورده شدن)، تورم غده لنفاوی گردن (حداقل ?.? سانتی‌متر) و بثورات پوستی (قرمز، مسطح یا برجسته). اگر پنج علامت از شش علامت موجود باشد، تشخیص بیماری کاواساکی قطعی است. اگر چهار علامت از شش علامت موجود باشد، تشخیص بیماری کاواساکی مشکوک است و نیاز به آزمایشات تاییدی دارد. اگر سه علامت یا کمتر از شش علامت موجود باشد، تشخیص بیماری کاواساکی منفی است.
درمان بیماری کاواساکی با دو دارو انجام می‌شود: گاماگلوبولین و آسپرین. گاماگلوبولین یک داروی ضد التهاب است که به صورت تزریق وریدی در بیمارستان داده می‌شود. این دارو باعث کاهش التهاب رگ‌های خونی و جلوگیری از آسیب به قلب می‌شود. آسپرین یک داروی ضد تشنج و ضد خون‌پلاکت است که به صورت قرص خوراکی داده می‌شود. این دارو باعث کاهش تب و درد و جلوگیری از انسداد رگ‌های خونی می‌شود. هرچه زودتر درمان شروع شود، احتمال بهبود کودک بالاتر است.
پیش‌آگهی بیماران با بیماری کاواساکی به شدت به درمان مناسب و سریع بستگی دارد. اگر درمان صحیح و به موقع صورت نگیرد، حدود ?? درصد بیماران دچار آنوریسم (گشاد شدن) رگ‌های کرونر قلب می‌شوند که می‌تواند منجر به حمله قلبی، نارسائی قلب یا مرگ شود. اگر درمان مناسب صورت گیرد، حدود ? درصد بیماران دچار آنوریسم رگ‌های کرونر قلب می‌شوند که با نظارت پزشکی و در صورت لزوم جراحی قابل درمان هستند. بقیه بیماران کاملا بهبود پیدا می‌کنند و علائم بالینی آنها کاملا از بین می‌روند..
با چه تست‌هایی می‌توان به شناسایی این بیماری کمک کرد؟
به طور کلی، تشخیص بیماری کاواساکی بر اساس علائم بالینی و شش علامت اصلی انجام می‌شود. اما برخی آزمایشات آزمایشگاهی می‌توانند به تایید یا رد تشخیص کمک کنند. این آزمایشات عبارتند از:
- سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR) و پروتئین C واکنشی (CRP) که نشان‌دهنده درجه التهاب در بدن هستند. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر بالا هستند¹.
- شمارش گلبول‌های سفید خون (WBC) که نشان‌دهنده واکنش دفاعی بدن در برابر عفونت هستند. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر بالا هستند¹.
- هموگلوبین (Hb) و هماتوکریت (Hct) که نشان‌دهنده مقدار سلول‌های قرمز خون هستند. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر پایین هستند¹.
- آلبومین سرم (Alb) که نشان‌دهنده یک پروتئین حامل در خون است. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر پایین هستند¹.
- آزمایش‌های کبدی (ALT, AST, ALP, GGT) که نشان‌دهنده عملکرد کبد هستند. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر بالا هستند¹.
- سرولوپلاسمین (CP) که نشان‌دهنده یک پروتئین حامل مس در خون است. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر پایین هستند².
- مس در ادرار (U-Cu) و مس در کبد (L-Cu) که نشان‌دهنده مقدار مس در بدن هستند. معمولا در بیماران مبتلا به کاواساکی، این مقادیر پایین هستند².